Efektywność energetyczna gospodarki krajowej
Linie wysokiego napięcia. Fot: pixabay
Jednym z celów strategicznych polityki energetycznej i ekologicznej państwa jest poprawa efektywności energetycznej gospodarki. Efektywność energetyczna wiąże się z obszarem wykorzystywania i użytkowania energii i jest szczególnie ważna w procesie zapewnienia bezpieczeństwa dostaw energii, bezpieczeństwa ekologicznego, wzrostu konkurencyjności polskich przedsiębiorstw i w wielu innych elementach. Kwestia efektywności energetycznej traktowana jest priorytetowo, postęp w tej dziedzinie ma bowiem duże znaczenie dla realizacji wszystkich celów polityki energetycznej i większości celów polityki ekologicznej i klimatycznej.
Zobacz także
Farnell Projekty w trudnych warunkach przemysłowych
Zastosowanie skomplikowanych urządzeń elektronicznych i czujników do ulepszania i rozszerzania procesów produkcji, obróbki skrawaniem i procesów produkcyjnych w zastosowaniach przemysłowych jest możliwe...
Zastosowanie skomplikowanych urządzeń elektronicznych i czujników do ulepszania i rozszerzania procesów produkcji, obróbki skrawaniem i procesów produkcyjnych w zastosowaniach przemysłowych jest możliwe tylko wtedy, gdy wszystkie komponenty przetrwają w trudnym środowisku. Systemy muszą wytrzymywać gorące, wilgotne i trudne warunki oraz niszczące pola elektryczne i magnetyczne. Specyficzne warunki środowiskowe, w których produkt jest używany, wpływają na jego specyfikacje. Takie specyfikacje należy...
dr inż. Karol Kuczyński Ograniczenie strat w transformatorach rozdzielczych – co możemy jeszcze zrobić?
Straty w sieci energetycznej różnią się znacznie w poszczególnych krajach na całym świecie. Liczby wahają się od mniej niż 4% do ponad 20%. W większości krajów daje to możliwość znacznych oszczędności....
Straty w sieci energetycznej różnią się znacznie w poszczególnych krajach na całym świecie. Liczby wahają się od mniej niż 4% do ponad 20%. W większości krajów daje to możliwość znacznych oszczędności. Transformatory rozdzielcze są wykorzystywane do przekształcania energii elektrycznej ze średniego napięcia – poziomu, na którym energia jest przesyłana lokalnie i dostarczana do wielu odbiorców przemysłowych – do poziomu niskiego napięcia – zazwyczaj wykorzystywanego przez konsumentów indywidualnych...
dr inż. Waldemar Chmielak Opatentowana metoda ultraszybkiego wykrywania zwarć w liniach SN z wykorzystaniem fal wielokrotnie odbitych
Dystrybucja energii elektrycznej realizowana jest w wielu przypadkach rozległymi i rozproszonymi liniami napowietrznymi wysokiego i średniego napięcia. Dość powszechne w tego typu liniach zasilających...
Dystrybucja energii elektrycznej realizowana jest w wielu przypadkach rozległymi i rozproszonymi liniami napowietrznymi wysokiego i średniego napięcia. Dość powszechne w tego typu liniach zasilających są zwarcia doziemne, które – z uwagi na stosunkowo niską wartość prądów zwarciowych, wynikającą zarówno z izolowanego punktu neutralnego sieci średnich napięć oraz często wysokich rezystancji zwarcia – mogą trwać względnie długo.
Podstawowym celem w obszarze efektywności obok celów określonych w dyrektywach Unii Europejskiej dotyczących efektywności [1], [2] i [3] było uzyskanie zmniejszenia zużycia energii o 20% w 2020 r. w porównaniu z prognozami w wyniku poprawy efektywności energetycznej [8]. Natomiast obecnie celem jest uzyskanie zmniejszenia zużycia energii o 32,5% w porównaniu z prognozami na 2035 r. w wyniku poprawy efektywności energetycznej [9].
Krajowe i unijne uregulowanie prawne w obszarze efektywności
Problematyka efektywności energetycznej znajduje się w centrum zainteresowania Unii Europejskiej [16]. Głównym dokumentem unijnym w tym obszarze jest obecnie Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2002 z dnia 11 grudnia 2018 r., zmieniająca dyrektywę 2012/27/UE w sprawie efektywności energetycznej [3]. Wcześniej w okresie 20122018 były nim Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/27/UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie efektywności energetycznej, zmiany dyrektyw 2009/125/WE i 2010/30/UE oraz uchylenia dyrektyw 2004/8/WE i 2006/32/WE [2] oraz w okresie 20062012 Dyrektywa 2006/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 5 kwietnia 2006 w sprawie efektywności końcowego wykorzystania energii i usług energetycznych oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/76/EWG [1].
Celem dyrektywy [2] było ograniczenie krajowego zużycia energii pierwotnej w latach 20102020 o 13,6 Mtoe i uzyskanie zużycia energii pierwotnej na poziomie 96,4 Mtoe, a zużycia energii finalnej na poziomie 71,6 Mtoe w 2020 r. [6]. Gdzie 1 toe stanowi tonę oleju ekwiwalentnego będącego równoważnikiem jednej tony ropy o wartości opałowej 41,868 MJ/kg.
Celem dyrektywy [1] było osiągnięcie krajowego celu indykatywnego w zakresie oszczędności energii w wysokości 9% w dziewiątym roku stosowania dyrektywy. Oznaczało to zobowiązanie dla Polski do zaoszczędzenia 9% energii pierwotnej do 2016 r. za pomocą usług energetycznych i innych środków poprawy efektywności energetycznej.
Podstawowym aktem prawnym w obszarze efektywności jest obecnie ustawa o efektywności energetycznej [4], która implementuje na grunt krajowy dyrektywę [2]. Ustawa ta określa: zadania jednostek sektora publicznego w zakresie efektywności energetycznej; zasady realizacji obowiązku uzyskania oszczędności energii; zasady przeprowadzania audytu energetycznego przedsiębiorstwa oraz zasady opracowywania krajowego planu działań dotyczącego efektywności energetycznej. Stanowi trzecią znowelizowaną wersję ustawy o efektywności energetycznej. Pierwsza została uchwalona w 2011 i znacznie znowelizowana w 2015 r. [14].
Ustawa o efektywności energetycznej wprowadza rozwiązania systemowe umożliwiające: zwiększenie efektywności wytwarzania i dostarczania paliw i energii oraz zwiększenie efektywności wykorzystania energii przez odbiorców końcowych [4]. Dotyczy energii elektrycznej, ciepła i gazu ziemnego.
Postanowienia ustawy o efektywności energetycznej dotyczą: przedsiębiorstw energetycznych, odbiorców końcowych nośników energii oraz jednostek sektora publicznego. Przedsiębiorstwa są zobowiązane do realizacji u siebie określonych przedsięwzięć lub przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej u odbiorcy końcowego, w wyniku których uzyskuje się oszczędności energii finalnej w wysokości określonej w ustawie [4] potwierdzone audytem efektywności energetycznej bądź do uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw efektywności energetycznej. Wielkość tych oszczędności została określona na poziomie 1,5% w skali roku i wyrażana jest w tonach oleju ekwiwalentnego (toe) [14]. Odnosi się do ilości energii elektrycznej, ciepła lub gazu ziemnego sprzedanych w danym roku odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci pomniejszonej o ilość energii zaoszczędzonej przez odbiorców końcowych.
W ustawie określono m.in. mechanizm wsparcia efektywności energetycznej, który opiera się na systemie zbywalnych praw majątkowych świadectwach efektywności energetycznej, tzw. białych certyfikatach o wartościach zadeklarowanego efektu energetycznego wyrażonego w toe. Przyjęto założenie, że świadectwa efektywności energetycznej można uzyskać przede wszystkim za takie przedsięwzięcia, które charakteryzują się najwyższą efektywnością ekonomiczną. Są one wyłaniane w drodze przetargu ogłaszanego przez Prezesa URE. Parametrem decydującym przy wyborze ofert w przetargu jest wartość efektu energetycznego, rozumianego jako stosunek ilości energii zaoszczędzonej średnio w ciągu roku w wyniku realizacji przedsięwzięcia lub grupy przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej do wartości świadectwa efektywności energetycznej [10]. Wygrana w przetargu związana jest z wyborem tych ofert, dla których wspomniany efekt mieści się w określonym przedziale, przy czym świadectwa wydawane są w kolejności odpowiadającej wartości zadeklarowanego efektu energetycznego.
Przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się wytwarzaniem, przesyłem lub dystrybucją energii elektrycznej mogą otrzymać białe certyfikaty za zrealizowane przedsięwzięcia energooszczędne w drodze przetargów organizowanych przez Prezesa URE.
Z mechanizmu wsparcia efektywności energetycznej, korzystać mogą wszyscy odbiorcy mediów energetycznych ciepła, gazu ziemnego czy energii elektrycznej. Aby otrzymać szansę uzyskania świadectwa efektywności energetycznej, muszą oni zrealizować przedsięwzięcie w zakresie efektywności energetycznej, charakteryzujące się oszczędnością energii w ilości co najmniej na poziomie 10 toe rocznie [4].
Alternatywą dla pozyskiwania świadectw efektywności energetycznej przez przedsiębiorstwa energetyczne jest uiszczanie opłaty zastępczej. Wpływy z opłat zastępczych i kar finansowych za nieprzestrzeganie obowiązków wynikających z ustawy [4] są przekazywane do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej i gromadzone na funduszu celowym. Fundusz ten jest dodatkowym źródłem finansowania programów wspierających poprawę efektywności energetycznej i rozwój odnawialnych źródeł energii oraz modernizację lub budowę infrastruktury sieciowej (elektroenergetycznej, ciepłowniczej, gazowej) [16].
W ustawie [4] przyjęto, że poprawie efektywności energetycznej służą w szczególności następujące rodzaje przedsięwzięć:
- izolacja instalacji przemysłowych;
- przebudowa lub remont budynków wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi;
- modernizacja: urządzeń przeznaczonych do użytku domowego, oświetlenia, urządzeń potrzeb własnych, urządzeń i instalacji wykorzystywanych w procesach przemysłowych, lokalnych sieci ciepłowniczych i lokalnych źródeł ciepła;
- odzysk energii w procesach przemysłowych;
- ograniczenie strat: związanych z poborem energii biernej; sieciowych w infrastrukturze sieciowej (elektroenergetycznej, ciepłowniczej, gazowej); w transformatorach energetycznych; związanych z systemami zasilania urządzeń telekomunikacyjnych lub informatycznych itd.
- stosowanie, do ogrzewania lub chłodzenia obiektów, energii wytwarzanej w instalacjach odnawialnego źródła energii lub ciepła użytkowego wytwarzanego w ramach wysokosprawnej kogeneracji.
Potwierdzeniem planowanej do zaoszczędzenia ilości energii finalnej wynikającej z przedsięwzięcia lub grupy przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej, jak wspomniano, jest świadectwo efektywności energetycznej. Z nim ściśle związany jest audyt efektywności energetycznej, który dokładnie zdefiniowano i określono w ustawie o efektywności energetycznej. Jest to opracowanie zawierające analizę zużycia energii oraz określające stan techniczny obiektu, urządzenia technicznego lub instalacji, zawierające wykaz przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej obiektu, urządzenia technicznego lub instalacji, a także ocenę ich opłacalności ekonomicznej i możliwej do uzyskania oszczędności energii [16]. Jest to opracowanie niezbędne dla podmiotu, u którego będzie realizowane przedsięwzięcie lub grupa przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej lub który takie przedsięwzięcie lub grupę przedsięwzięć zakończył. Przy czym w pierwszym przypadku szczególnie ważne jest określenie planowanych do uzyskania oszczędności energii, natomiast w drugim efektów uzyskanych z zakończonego przedsięwzięcia lub grupy przedsięwzięć i określenie osiągniętej oszczędności energii [14].
Ustawa o efektywności energetycznej porządkuje sprawy audytu energetycznego przedsiębiorstwa i określa zasady jego przeprowadzania. Audyt energetyczny przedsiębiorstwa stanowi procedurę realizowaną co 4 lata, mającą na celu przeprowadzenie wszechstronnych analiz i obliczeń dotyczących proponowanych przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej oraz dostarczenie informacji o potencjalnych oszczędnościach energii. Dotyczy dużych i bardzo dużych przedsiębiorstw, a nie dotyczy mikroprzedsiębiorcy, małego lub średniego przedsiębiorcy [14]. Audyt zawiera m.in. szczegółowy przegląd zużycia energii w budynkach lub zespołach budynków, w instalacjach przemysłowych oraz w transporcie, odpowiadających łącznie za co najmniej 90% całkowitego zużycia energii przez przedsiębiorstwo,
Dodatkowo ustawa o efektywności energetycznej wprowadza zobowiązanie dla sektora publicznego racjonalnego wykorzystania energii i do pełnienia wzorcowej roli w kwestii oszczędności energii. Jednostki administracji państwowej i samorządowej zostały zobowiązane, aby realizując swoje zadania, stosowały co najmniej jeden ze środków poprawy efektywności energetycznej, z wspomnianego wykazu tych środków zawartego w ustawie [4]. Środki te związane są z uzyskaniem niskiego poziomu zużycia energii, niskich kosztów eksploatacji, realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego lub wdrażaniem systemu zarządzania środowiskowego.
W artykule:
|
STRESZCZENIE W artykule przedstawiono problematykę efektywności energetycznej gospodarki krajowej. Omówiono unijne i krajowe regulacje prawne dotyczące efektywności energetycznej. Przedstawiono zasady realizacji obowiązku uzyskania oszczędności energii oraz przeprowadzania audytu energetycznego przedsiębiorstwa. Przedstawiono programy i środki służące poprawie efektywności na poziomie: krajowym, regionalnym i lokalnym. Zaprezentowano problematykę efektywności energetycznej krajowej gospodarki. Przeanalizowano wskaźniki energochłonności pierwotnej i finalnej oraz tempo ich zmian w ostatnich latach. Określono kierunki działań, które pozwolą na dalsze zmniejszenie energochłonności krajowej gospodarki. |
ABSTRACT Energy efficiency of national economy In this paper, selected aspects of energy efficiency are shown. The European Union regulations and the national legal regulations in area of energy efficiency are discussed. Principles concerned obligation of energy savings and energy audits of enterprises are described. National, regional and local programmes and measures concerned improvement of energy efficiency are performed. National economy energy efficiency are shown. The energy intensity indicators (primary, final) and rate of their changes in last years are performed. Moreover, directions of undertakings connected with possible future reduction in energy intensity of national economy, are defined. |
Programy i środki wsparcia w obszarze efektywności
Obok ustawowego wsparcia systemowego istnieją programy i środki służące poprawie efektywności na poziomie: krajowym, regionalnym i lokalnym. Dotyczą one głównie wsparcia w zakresie finansowania działań związanych z poprawą efektywności. Umożliwiają uzyskanie dofinansowania na realizacje inwestycji i działań, takich jak: inwestycje prowadzące do zmniejszenia energochłonności w gospodarce energetycznej przedsiębiorstw, energooszczędne urządzenia i technologie, inwestycje zwiększające udział energii odnawialnej i energii pozyskiwanej z odpadów lub wykorzystujące ciepło odpadowe, audyty energetyczne, projekty techniczne prowadzące do realizacji przedsięwzięcia poprawiającego efektywność energetyczną [7].
Zarówno mechanizmy, systemy, jak i źródła wsparcia finansowego są często podobne jak dla odnawialnych źródeł energii [16]. Występują jednak dodatkowo inne rozwiązania przeznaczone tylko dla obszaru poprawy efektywności.
Zasadniczo istniejące kraju programy i środki poprawy efektywności energetycznej obejmują pięć grup środków: o charakterze horyzontalnym; w zakresie efektywności energetycznej budynków i w instytucjach publicznych; efektywności energetycznej w przemyśle; efektywności energetycznej w transporcie oraz efektywności wytwarzania i dostaw energii [16]. Należą do nich m.in. system zobowiązujący do efektywności energetycznej (białe certyfikaty) w ramach pierwszej grupy, Fundusz Termomodernizacji i Remontów i System Zielonych Inwestycji w ramach drugiej grupy, Wsparcie przedsiębiorców w zakresie niskoemisyjnej i zasobooszczędnej gospodarki w ramach trzeciej grupy, System Zielonych Inwestycji w ramach czwartej grupy oraz Wsparcie przedsięwzięć w zakresie niskoemisyjnej i zasobooszczędnej gospodarki w ramach piątej grupy [7].
Najważniejszym programem wsparcia w zakresie efektywności energetycznej budynków jest Fundusz Termomodernizacji i Remontów [16]. Umożliwia wsparcie inwestycji w zakresie oszczędności energii premią termomodernizacyjną lub remontową realizowaną w ramach ustawy o wspieraniu termomodernizacji i remontów [5]. Premia termomodernizacyjna przysługuje inwestorowi z tytułu zmniejszenia rocznego zapotrzebowania na energię, zmniejszenia rocznych strat energii, zmniejszenia rocznych kosztów pozyskania ciepła lub zmiany źródła energii na źródło odnawialne lub zastosowanie wysokosprawnej kogeneracji. Premia remontowa przysługuje inwestorowi, jeśli w wyniku realizacji tego przedsięwzięcia nastąpi zmniejszenie rocznego zapotrzebowania na energię dostarczaną do budynku wielorodzinnego na potrzeby ogrzewania i podgrzewania ciepłej wody użytkowej [5].
Efektywność energetyczna gospodarki krajowej
Najczęściej spotykaną miarą efektywności energetycznej jest wskaźnik energochłonności PKB. Wielkość ta wyraża stosunek zużycia energii wyrażonej w tonach oleju ekwiwalentnego (toe) do produktu krajowego brutto danego państwa.
Analiza danych dotyczących energochłonności gospodarek państw wysokorozwiniętych wskazuje, że pomimo ogromnego, jednego z największych w Europie, postępu w obszarze efektywności energetycznej od 1990 r., jaki dokonał się w Polsce, ciągle istnieje znaczący dystans do takich krajów jak: Niemcy, Francja, Wielka Brytania [11]. W efekcie szybszego wzrostu PKB Polski od tempa zużycia energii jest zaobserwowana malejąca energochłonność pierwotna i finalna.
Energochłonność pierwotna (relacja zużycia energii pierwotnej do PKB) Polski z korektą klimatyczną, wyrażona w cenach stałych z roku 2010 oraz z uwzględnieniem parytetu siły nabywczej, wynosiła w 2017 r. 0,137 kgoe/Euro10ppp i była wyższa o 17% od średniej europejskiej (0,118 kgoe/Euro10ppp) [13]. Natomiast energochłonność finalna (relacja zużycia energii finalnej do PKB) kształtowała się na poziomie 0,093 kgoe/Euro10ppp i była wyższa o 15% od średniej europejskiej (0,081 kgoe/Euro10ppp) [13]. Tempo poprawy energochłonności w Polsce było w latach 20002017 było 1,6 razy wyższe niż średnio w Unii Europejskiej (odpowiednio 2,2% dla Polski w porównaniu do 1,4% dla średniej w Unii Europejskiej) [13].
Średnie tempo obniżenia energochłonności w Polsce z uwzględnieniem korekty klimatycznej w latach 19902009 wynosiło 3,44% dla energochłonności finalnej i 3,92% dla energochłonności pierwotnej [16]. Natomiast w latach 20092018 wynosiło odpowiednio 2,03% i 2,63% [13]. Szczególnie wysokie było w latach 19932000 i 20072009 gdzie wynosiło odpowiednio 6,77% i 7,16% dla pierwszego okresu i 4,37% i 5,25% dla drugiego okresu [15]. Wskaźnik relacji energochłonności finalnej do energochłonności pierwotnej w latach 20062016 wykazywał tendencję rosnącą. W 2018 r. osiągnął najwyższą wartość (66,9%) [13].
Całkowite zużycie energii pierwotnej wzrosło w latach 20062018 z 97 Mtoe do 105,8 Mtoe, średnio 0,7%/rok [12,13]. Zużycie ma tendencję wzrostową. Najwyższą wartość w omawianym okresie na poziomie 105,8 Mtoe osiągnięto w 2018 r. [13]. Najniższą wielkość zużycia zaobserwowano w 2014 r. (93,8 Mtoe) [12].
Finalne zużycie energii wzrosło w latach 20062018 z 61,6 do 70,7 Mtoe, co oznacza średnie roczne tempo wzrostu na poziomie 0,7% [13]. W tym przypadku spadek zużycia zanotowano w latach 2007 i 2009 oraz w latach 20112014. Po uwzględnieniu zróżnicowanych warunków pogodowych, czyli w przypadku finalnego zużycia energii z korektą klimatyczną tempo wzrostu zużycia wyniosło 1,4% w latach 20092018 [13].
Największy udział w obniżeniu energochłonności miał sektor przemysłu, który ma 24% udziału w finalnym krajowym zużyciu energii, gdzie poprawie uległy zarówno wskaźniki branżowe, jak również miały miejsce korzystne zmiany strukturalne.
Średnie tempo obniżenia energochłonności przemysłu w Polsce w latach 19942009 wynosiło 10,43%, z czego 3,78% było efektem zmian strukturalnych [16]. Natomiast w latach 20102016 wynosiło 3,40%, z czego 1,30% było efektem zmian strukturalnych [12]. W ostatnim okresie w latach 20142018 wynosiło 3,10%, z czego 1,70% było efektem zmian strukturalnych [13].
Najbardziej energochłonne gałęzie przemysłów: hutniczy, chemiczny i mineralny zużywają ok. 54% energii w 2018 r. (59% w 2006 r.) [12, 13]. Średnia zmiana roczna energochłonności wartości dodanej w latach 20072016 dla tych przemysłów kształtowała się na średnim poziomie równym 4%. Zmniejszenie energochłonności zachodziło tu najwolniej w stosunku do innych branż. Wyjątek stanowi przemysł hutniczy, który obok przemysłu maszynowego, środków transportu i tekstylnego odnotował największą dynamikę poprawy energochłonności [12]. Było to wynikiem zarówno zwiększenia efektywności energetycznej procesów przemysłowych jak i zamknięcia wielu energochłonnych zakładów przemysłowych zwłaszcza w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku [16]. Większość wprowadzanych usprawnień w obszarze efektywności energetycznej wynikała z autonomicznych decyzji przedsiębiorstw i wynikała bezpośrednio z rachunku ekonomicznego. We wspomnianych latach dziewięćdziesiątych XX wieku poprawa efektywności energetycznej w większości sektorów przemysłu była związana z ich prywatyzacją, co pociągnęło za sobą modernizację zakładów i wprowadzenie nowych, bardziej efektywnych technologii [16].
Zasadniczo poprawa efektywności energetycznej w przemyśle była realizowana przez: stosowanie nowoczesnych technologii i urządzeń, rozwój wysokosprawnej kogeneracji, rozwijanie systemu zarządzania energią i systemu audytów energetycznych, wprowadzenie mechanizmu zachęt finansowych wspierających transformację rynku w kierunku zwiększenia udziału w nim energooszczędnych urządzeń, wprowadzenie programu szkoleń w zakresie zarządzania energią, zmiany technologii służące zmniejszeniu zapotrzebowania na energię, wtórne wykorzystanie energii odpadowej oraz termomodernizację obiektów [15].
Spadek zużycia energii zanotowano również w gospodarstwach domowych, których udział w finalnym zużyciu energii w 2018 r. wyniósł 28%. Zużycie energii na 1 mieszkanie z uwzględnieniem korekty klimatycznej obniżało się w latach 20092018 w tempie 1% rocznie (z poziomu 1,62 do 1,46 toe/mieszkanie), natomiast zużycie energii w gospodarstwach domowych w przeliczeniu na m2 powierzchni obniżało się o 1,6%/rok (z poziomu 21,3 do 18,0 kgoe/m2) [10]. Większa dynamika poprawy w drugim przypadku wynika ze wzrostu przeciętnej wielkości mieszkania.
Zużycie energii elektrycznej w gospodarstwach domowych w przeliczeniu na mieszkanie w 2018 r. wyniosło 2004 kWh/mieszkanie i było o 0,8% niższe w porównaniu z 2017 r. oraz o 2,8% niższe w porównaniu z 2008 r. [13].
Struktura zużycia energii w gospodarstwach domowych w 2018 r. przedstawia się następująco: ogrzewanie i wentylacja 65,1%, podgrzewanie wody 16,6%, gotowanie 8,5%, oświetlenie i urządzenia elektryczne 9,8% [13]. Zużycie energii elektrycznej przez gospodarstwa domowe kształtowane jest przez wiele czynników. Do najważniejszych można zaliczyć poziom cen oraz sytuację ekonomiczną gospodarstw domowych.
Spadek jednostkowego zużycia energii w użytkowanych mieszkaniach jest związany m.in. z realizacją programu termomodernizacji budynków, redukcją strat w sieciach ciepłowniczych, poprawą sprawności nowo instalowanych urządzeń.
Zasadniczo poprawa efektywności energetycznej w gospodarstwach domowych była realizowana przez stosowanie różnych rozwiązań ograniczających zużycie ciepła do ogrzewania i podgrzewania wody. Obejmowały one obok termomodernizacji budynków i wdrażania rozwiązań cechujących budownictwo energooszczędne również działania, takie jak: zmniejszenie strat towarzyszących wytwarzaniu ciepła i jego przesyłowi, dostosowanie podaży ciepła do bieżącego zapotrzebowania oraz wprowadzanie systemów zarządzania energią w budynkach mieszkalnych szczególnie tych, które są zarządzane przez wspólnoty i spółdzielnie mieszkaniowe [15]. Dodatkowo promowano racjonalne wykorzystanie energii w gospodarstwach domowych, a poprzez ukazanie możliwości i korzyści ze zmniejszania zużycia energii elektrycznej wpływano na zmianę zachowań konsumenckich w kierunku bardziej oszczędnych.
Dzięki uzyskaniu znacznych postępów wielkość zrealizowanych i planowanych oszczędności energii finalnej przekroczyła cele związane z pierwszą dyrektywą dotyczącą efektywności energetycznej [1]. Cele te obejmowały oszczędności energii finalnej na poziomie 1,02 Mtoe w 2010 r. i 4,59 Mtoe w 2016 r., co stanowiło odpowiednio 2% i 9% oszczędności w stosunku do średniego zużycia z lat 20012005 [6]. Uzyskano 10,04% oszczędności w 2010 r. i 23,29% w 2016 r. [7].
Oszczędności w finalnym zużyciu energii ogółem w latach 20102016 zwiększyły się ponad dwukrotnie, a wielkość zrealizowanych oszczędności energii finalnej przekroczyło założone na lata 2010 i 2016 cele [15].
Pomimo znacznych postępów w zmniejszeniu zużycia energii i poprawie efektywności jej użytkowania w kraju istnieje ciągle duży i jeszcze niewyczerpany potencjał możliwości w tym zakresie. Dalsze zmniejszanie jednostkowego zużycia energii w gospodarce jest ważne w kontekście potrzeby utrzymania przez Polskę stosunkowo wysokiego tempa wzrostu gospodarczego z jednej strony oraz dalszego, znaczącego zmniejszenia krajowej emisji zanieczyszczeń powietrza z drugiej.
Trwałe i znaczne zmniejszenie energochłonności uzyskuje się poprzez:
- usprawnienia organizacyjne i ogólną poprawę racjonalności gospodarowania,
- działania w zakresie wprowadzania i upowszechniania wysoce energooszczędnych technologii i wyrobów.
Poprawa wskaźników energochłonności gospodarki stanowi najbardziej efektywne rozwiązanie, które obok znacznych korzyści ekonomicznych przynosi wymierne efekty ekologiczne (zmniejszenie zużycia przyrodniczych zasobów, zmniejszenie emisji zanieczyszczeń) którym nie są w stanie dorównać efekty jakichkolwiek innych rozwiązań zmniejszających uciążliwość dla środowiska sektora elektroenergetycznego (zmiana struktury zużycia nośników energii, budowa urządzeń i instalacji ochronnych, itp.) [16]. Zmniejszenie energochłonności gospodarki krajowej powoduje zwiększenie bezpieczeństwa dostaw energii. Stymulowanie inwestycji w nowoczesne, energooszczędne technologie oraz produkty przyczynia się do wzrostu innowacyjności gospodarki. Wszelkie efektywne działania w zakresie oszczędności energii mają więc istotny wpływ na poprawę efektywności krajowej gospodarki oraz wzrost jej konkurencyjności.
Wnioski
Zwiększanie efektywności energetycznej procesów wytwarzania, przesyłu i użytkowania energii stanowi filar prowadzenia zrównoważonej polityki energetycznej, co znajduje swój wyraz w krajowych i unijnych regulacjach prawnych oraz działaniach podejmowanych przez różne instytucje krajowe i unijne.
Poprawa efektywności energetycznej ma duże znaczenie dla realizacji wszystkich celów polityki energetycznej i większości celów polityki ekologicznej i klimatycznej, dlatego powinna stanowić priorytet w modernizowaniu gospodarki kraju. Można ją uzyskać m.in. poprzez: budowę wysokosprawnych jednostek wytwórczych, zwiększenie stopnia zastosowania wysokosprawnej kogeneracji, zmniejszenie wskaźnika strat sieciowych w przesyle i dystrybucji energii oraz wzrost efektywności końcowego wykorzystania energii.
Ustawa o efektywności energetycznej wprowadza rozwiązania systemowe, które obok istniejących programów i środków służących poprawie efektywności na poziomie: krajowym, regionalnym i lokalnym, umożliwiają zwiększenie efektywności zarówno wytwarzania i dostarczania paliw i energii, jak i wykorzystania energii przez odbiorców końcowych.
Zasadniczo istniejące kraju programy i środki poprawy efektywności energetycznej obejmują pięć grup środków: o charakterze horyzontalnym; w zakresie efektywności energetycznej budynków i w instytucjach publicznych; efektywności energetycznej w przemyśle; efektywności energetycznej w transporcie oraz efektywności wytwarzania i dostaw energii.
W kraju na przestrzeni ostatnich 30 lat zanotowano znaczną poprawę wskaźników energochłonności krajowej gospodarki. Mimo tego ciągle istnieje znaczący dystans do poziomu takich krajów jak: Niemcy, Francja, Wielka Brytania. Uzyskanie dalszych wymiernych efektów ekologiczno-energetycznych w obszarze efektywności energetycznej wymaga podjęcia dalszych działań w tym kierunku.
Poprawa wskaźników energochłonności gospodarki, obok znacznych korzyści ekonomicznych, przynosi wymierne efekty ekologiczne (zmniejszenie zużycia przyrodniczych zasobów, zmniejszenie emisji zanieczyszczeń) którym nie są w stanie dorównać efekty jakichkolwiek innych rozwiązań zmniejszających uciążliwość dla środowiska sektora elektroenergetycznego (zmiana struktury zużycia nośników energii, budowa urządzeń i instalacji ochronnych itp.).
Literatura
1. Dyrektywa 2006/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 5 kwietnia 2006 w sprawie efektywności końcowego wykorzystania energii i usług energetycznych oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/76/EWG (Dz.U. UE L 114 z 27.04.2006).
2. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/27/UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie efektywności energetycznej, zmiany dyrektyw 2009/125/WE i 2010/30/UE oraz uchylenia dyrektyw 2004/8/WE i 2006/32/WE (Dz. U. UE L 315 z 14.11.2012, z późn. zm.).
3. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2002 z dnia 11 grudnia 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2012/27/UE w sprawie efektywności energetycznej (Dz. U. UE L 328 z 28.12.2018).
4. Ustawa z dnia 20 maja 2016 r. - O efektywności energetycznej (T.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 468, 868).
5. Ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. - O wspieraniu termomodernizacji i remontów (T.j. Dz. U. z 2021 r. Nr 554, 1162, 1243).
6. Krajowy Plan Działań dotyczący efektywności energetycznej dla Polski. Ministerstwo Gospodarki, Warszawa, październik 2014.
7. Krajowy Plan Działań dotyczący efektywności energetycznej dla Polski 2017. Ministerstwo Energii, Warszawa, grudzień 2017.
8. Obwieszczenie Ministra Gospodarki z dnia 21 grudnia 2009 r. w sprawie polityki energetycznej państwa do 2030 r. (M.P. 2010 nr 2, poz. 11).
9. Obwieszczenie Ministra Klimatu i Środowiska z dnia 2 marca 2021 r. w sprawie polityki energetycznej państwa do 2040 r. (M.P. 2021, poz. 264).
10. Sprawozdanie z działalności Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w 2018 r. Urząd Regulacji Energetyki, Warszawa, kwiecień 2019.
11. Energy Energy Indicators, Highligts 2016. International Energy Agency, Paris, December 2016.
12. Efektywność wykorzystania energii w latach 2006-2016, Informacje i opracowania statystyczne. GUS, Warszawa 2018.
13. Efektywność wykorzystania energii w latach 2008-2018, Informacje i opracowania statystyczne. GUS, Warszawa 2020.
14. Dołęga W: Krajowe uwarunkowania efektywności energetycznej. Elektro Info, nr 12 grudzień 2017, str. 24-26.
15. Dołęga W: Selected aspects of national economy energy efficiency. Polityka Energetyczna-Energy Policy Journal, tom 22, zeszyt 3, 2018, str. 19-31.
16. Dołęga W: Wybrane aspekty efektywności energetycznej. Polityka Energetyczna-Energy Policy Journal, tom 20, zeszyt 4, 2017, str. 67-78.