Zbigniew Woynarowski
Zbigniew Woynarowski zajmował się badaniami w dziedzinie materiałoznawstwa i podstaw technologii materiałów. W swojej pracy skupiał się również na technologii aparatów elektrycznych, organizacji i planowania produkcji oraz podstaw elektrotechnologii. Interesowało go szczególnie wypracowanie metod poprawy jakości i niezawodności urządzeń elektrycznych, wdrażanie nowych materiałów i technologii w budowie urządzeń elektrycznych, przy jednoczesnym zapewnieniu właściwej ochrony środowiskowej.
Zobacz także
Rozdzielnice SN – rozwiązania zapewniające bezpieczeństwo
W artykule m.in. istotne informacje dotyczące budowy rozdzielnicy SN i budowy pól: przedziałów szyn zbiorczych, rozłącznika, kablowych, napędu, niskiego napięcia i otworów dekompresyjnych.
W artykule m.in. istotne informacje dotyczące budowy rozdzielnicy SN i budowy pól: przedziałów szyn zbiorczych, rozłącznika, kablowych, napędu, niskiego napięcia i otworów dekompresyjnych.
Rozdzielnice nn i ich wyposażenie
Rozdzielnica to zespół zgrupowanych urządzeń elektroenergetycznych wraz z szynami zbiorczymi, połączeniami elektrycznymi, elementami izolacyjnymi i osłonami, służący do rozdziału energii elektrycznej i...
Rozdzielnica to zespół zgrupowanych urządzeń elektroenergetycznych wraz z szynami zbiorczymi, połączeniami elektrycznymi, elementami izolacyjnymi i osłonami, służący do rozdziału energii elektrycznej i łączenia oraz zabezpieczania linii lub obwodów.
Michał Doliwo-Dobrowolski
Urodził się 2 stycznia 1862 roku w Gatczynie pod Petersburgiem, gdzie jego ojciec Józef (syn Floriana) potomek mazowieckiej szlachty herbu Doliwa, pełnił funkcję dyrektora szkoły zawodowej z internatem...
Urodził się 2 stycznia 1862 roku w Gatczynie pod Petersburgiem, gdzie jego ojciec Józef (syn Floriana) potomek mazowieckiej szlachty herbu Doliwa, pełnił funkcję dyrektora szkoły zawodowej z internatem dla sierot.
Urodził się 1 marca 1914 roku w Morawskiej Ostrawie. Od 1920 do 1923 r. uczęszczał do szkoły powszechnej w Morawskiej Ostrawie i Mysłowicach. Następnie ukończył gimnazjum klasyczne im. T. Kościuszki w Mysłowicach. W latach 1931–1939 studiował na Politechnice Lwowskiej, na Wydziale Mechanicznym. Egzamin dyplomowy zdał 3 października 1939 r. z wynikiem dobrym.
W okresie od 20 czerwca 1940 r. do 31 stycznia 1945 r. pracował w Kopalni Węgla Modrzejów w Niwce, pow. Będzin, jako sztygar elektryczny, pełniąc równocześnie funkcję asystenta kierownika ruchu elektrowni górniczej. Po wyzwoleniu został mianowany tymczasowym kierownikiem kopalni Modrzejów, lecz po powrocie przedwojennego kierownika kopalni przeszedł na stanowisko kierownika technicznego Centralnych Warsztatów Mechanicznych w Niwce (później Fabryka Maszyn Górniczych).
Okres powojenny
Od 1 stycznia 1947 r. objął kierownictwo techniczne fabryki Aparatur Termicznych R. Posławski w Bielsku-Białej, później przekształconej w Fabrykę Aparatów Elektrycznych APENA SA. W okresie od 4 sierpnia 1945 r. do 3 października 1948 r. był zarządcą przymusowym, a następnie do 1 marca 1950 r. zajmował stanowisko dyrektora technicznego, a od 30 września 1954 r. – kierownika Biura Studiów. Pełnił również funkcję doradcy naukowo-technicznego Centralnego Zarządu Przemysłu Aparatów Elektrycznych (CZPAE). W 1954 r. objął za zgodą CZPAE stanowisko adiunkta przy Katedrze Wysokich Napięć i Przyrządów Rozdzielczych Politechniki Gdańskiej, gdzie prowadził prace projektowe w sekcji przyrządów rozdzielczych.
W 1953 r. uzyskał III nagrodę Państwowych Wydawnictw Technicznych za opracowanie autorskie – wydaną w 1952 r. książkę „Niskonapięciowe wyłączniki przemysłowe” napisaną wraz z W. Żmigrodzkim. Oprócz szeregu artykułów, opracował tłumaczenia książki P. W. Sacharowa „Technologia produkcji aparatów elektrycznych” oraz książki B. Walentynowicza i W. Żmigrodzkiego „Łączniki niskiego napięcia”.
Wraz z B. Walentynowiczem był autorem rozdziału „Łączniki” rosyjsko-polskiego słownika elektrotechnicznego. Uzyskał osiem świadectw Urzędu Patentowego o dokonaniu udoskonaleń technicznych i zrealizował szereg dalszych projektów racjonalizatorskich złożonych w Zakładzie A-8. Przez szereg lat brał udział w pracach normalizacyjnych i był autorem lub współautorem norm zakładowych.
Działalność naukowa
Zbigniew Woynarowski w działalności naukowej zajmował sie badaniami w dziedzinie materiałoznawstwa, podstaw technologii materiałów, technologii aparatów elektrycznych, organizacji i planowania produkcji, podstaw elektrotechnologii.
Interesowało go zwłaszcza: wypracowanie metod poprawy jakości i niezawodności urządzeń elektrycznych, wdrażanie nowych materiałów i technologii w budowie urządzeń elektrycznych, przy jednoczesnym zapewnieniu właściwej ochrony środowiskowej. Wypromował 7 doktorów.
Pełnił funkcje: kierownika Katedry Podstaw Konstrukcji Urządzeń Elektrycznych (1958–1968), kierownika Zakładu Elektrotechnologii (1968–1984), dziekana Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej (1964–1968 i 1975–1978), przewodniczącego Rady Dydaktyczno-Wychowawczej (1978–1979), członka Komitetu Elektrotechniki PAN (1980–1984). Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1968), Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski (1974), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1979), Srebrną Odznaką SEP (1961) oraz Złotą Odznaką SEP (1966).
Prof. nadzw. mgr inż. Zbigniew Woynarowski, profesor Politechniki Gdańskiej, zmarł 5 maja 1988 r. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.
Literatura:
- „Przegląd elektrotechniczny” R. LXIV Z. 6/1988
- Materiały Politechniki Gdańskiej
- Materiały SEP Oddział Gdańsk
