Urodził się 4 września 1904 r. w Przemyślu. W 1922 r. ukończył Gimnazjum we Lwowie z wynikiem celującym i wstąpił na Politechnikę Lwowską na Oddział Elektrotechniczny Wydziału Mechanicznego. Dyplom inżyniera elektryka uzyskał 1.04.1930 r. z ogólnym wynikiem celującym. W latach 1927–1930 był asystentem prof. dr. Stanisława Fryzego. W 1930/31 r. wykładał przedmioty elektrotechniczne w Państwowej Szkole Technicznej we Lwowie. W latach 1932–1936 jako kierownik elektrowni miejskiej w Kołomyi wykonywał projekty elektryfikacji województwa stanisławowskiego, linii wysokiego napięcia i stacji transformatorowych.
Przeczytaj również: Fotowotaika w Europie zyskuje na wartości
W latach 1937–1939 pracował w kopalni soli potasowych Kałusz-Kołyń jako kierownik działu elektrycznego. W tym okresie wykonał szereg prowadzonych tam prac inwestycyjnych, a od października 1939 r. do czerwca 1941 r. pełnił funkcję głównego energetyka w tych zakładach. W okresie okupacji był zatrudniony w kopalni jako inżynier elektryk z dwukrotną przerwą spowodowaną aresztowaniem.
Działalność dydaktyczna
W 1945 r. został skierowany z Krakowa na Dolny Śląsk jako pełnomocnik Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów do odbudowy przemysłu. Pełnił również funkcję delegata Centralnego Zarządu Przemysłu Elektrotechnicznego na Dolny Śląsk. Za okres pionierskiej pracy został w 1947 r. odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. W lutym 1946 r. został powołany przez ówczesnego dziekana Wydziału Mechaniczno-Energetycznego Politechniki Wrocławskiej, prof. Kazimierza Idaszewskiego, do objęcia wykładów z zakresu urządzeń elektrycznych. Na Politechnice Wrocławskiej w 1946 r. początkowo został zaangażowany na stanowisko adiunkta przy Katedrze Urządzeń Elektrycznych, następnie wykładowcy, a od 1948 r. zastępcy profesora kontraktowego. W tym czasie prowadził wykłady z urządzeń elektrycznych, oświetlenia elektrycznego, przyrządów rozdzielczych, techniki zabezpieczeń, budowy przekaźników, wybranych metod z matematyki stosowanej oraz elektrotechniki teoretycznej. W latach 1965–1972 był przewodniczącym Rady Programowej Ośrodka Szkoleniowego NOT we Wrocławiu.
Polecamy: Blog Okiem Reportera
W 1956 r. uzyskał tytuł docenta, a następnie profesora nadzwyczajnego i w 1970 r. profesora zwyczajnego.
W latach 1950–1954 był kierownikiem Katedry Urządzeń Elektrycznych, a następnie w latach 1954–1969 kierownikiem Katedry Elektrotechniki Ogólnej. Ponadto w latach 1952–1954 pełnił funkcję dziekana Wydziału Elektrycznego, a następnie w latach 1959–1962 prorektora do spraw nauczania. W latach 1962–1965 był prorektorem do spraw studiów dla pracujących. Po powstaniu w uczelni struktury instytutowej w latach 1969–1971 został kierownikiem Zakładu Elektrotechniki Teoretycznej i pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii.
Działalność stowarzyszeniowa
Od 1961 r. był aktywnym członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, pełnił funkcję dyrektora w latach 1968–1969 i 1971–1972. Był członkiem założycielem oraz przez dwa lata przewodniczącym Oddziału Wrocławskiego Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej. Był długoletnim członkiem SEP, w 1959 r. został wiceprezesem Oddziału Wrocławskiego SEP oraz członkiem Oddziałowego Sądu Koleżeńskiego Oddziału Wrocławskiego SEP przez 4 kadencje w latach 1958–1959 i 1960–1963.
Zobacz także: Zbigniew Marcin Siciński - biografia
W latach 1963–1965 stworzył podstawy organizacyjne punktów konsultacyjnych, w których rozwinął szeroką formę studiów stacjonarnych zaocznych dla pracujących, ściśle powiązanych z zakładami produkcyjnymi Dolnego Śląska, które następnie uzyskały status filii Politechniki Wrocławskiej.
Osiągnięcia dydaktyczne i naukowe
W latach 1970–1972 był przewodniczącym Rady Naukowej i przewodniczącym zespołu Elektrotechniki Międzyuczelnianego Ośrodka Metodycznego Wyższych Studiów Technicznych dla Pracujących w Gliwicach. Domeną naukowych zainteresowań prof. Kurdziela była elektrotechnika teoretyczna. Wysoko cenił zastosowanie nowoczesnych metod matematycznych w elektronice z jednoczesnym praktycznym ich wykorzystaniem. Na swoich wykładach z dużym uznaniem studentów przeprowadzał eksperymenty demonstrujące zjawiska fizyczne. Była to kontynuacja sposobu nauczania z okresu współpracy z prof. Fryzem na Politechnice Lwowskiej.
Może Cię zainteresować: Ochrona odgromowa i przeciwprzepięciowa - bezpłatny poradnik do pobrania
W środowisku wrocławskim Profesor Roman Kurdziel zapisał się nie tylko jako nauczyciel akademicki – znakomity dydaktyk i wychowawca wielu pokoleń absolwentów Wydziału Elektrycznego Politechniki Wrocławskiej, naukowiec i organizator struktur Uczelni, autor podręczników, ale również jako uczestnik życia społecznego.
Był wielokrotnie wyróżniany, nagradzany i odznaczany m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Odznaką XV-lecia Dolnego Śląska, Odznaką Tysiąclecia, Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej, Złotą Odznaką Honorową NOT. W 1974 r., przechodząc na emeryturę, nie zaprzestał pracy naukowej, utrzymując ścisły związek z uczelnią. Ponadto dążąc do podniesienia poziomu szkolnictwa zawodowego wydał podręcznik nauczania podstaw elektrotechniki dla zasadniczych szkół zawodowych. Zmarł niespodziewanie 24 grudnia 1978 r. we Wrocławiu i został pochowany na Cmentarzu św. Wawrzyńca przy ul. Bujwida.
Literatura
1. A. Skopec, Cz. Stec, Ocalić od zapomnienia – biografia Romana Kurdziela, Koło SEP nr 43 Oddział Wrocławski.
2. 110. rocznica urodzin profesora Romana Kurdziela (1904–1978). Oddział Wrocławski Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Wydział Elektryczny oraz Instytut Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 2014.
