Wykonanie jarzma łamanego wymaga dużego doświadczenia, gdyż należy dobrze wyznaczyć wysokość osi ułożyskowania. Przebieg osi ułożyskowania jarzma nie może przechodzić przez środek ciężkości dzwonu, gdyż siła grawitacyjna nie spowoduje wahnięcia powrotnego do stanu równowagi. Dobrze zaprojektowana wysokość osi ułożyskowania zawieszenia wpływa na pracę napędu i jakość dzwonienia. Spotykane jarzma łamane posiadają ułożyskowanie na wysokości nie mniejszej niż jedna trzecia wysokości mierzona od górnej krawędzi korony dzwonu. Oś ułożyskowania jarzma łamanego powinna pokrywać się z wysokością zawieszenia serca wewnątrz dzwonu. Źle wykonane jarzmo łamane powoduje powstanie sił poziomych przenoszonych na konstrukcję dzwonnicy i jej drgania.
Wytworzenie siły napędowej do poruszania dzwonu na jarzmie prostym wymaga znacznie więcej energii, niż dzwonu zawieszonego na jarzmie łamanym.
napęd dzwonów
Dzwony poruszają się ruchem wahadłowym. Częstotliwości bicia dzwonów, mierzona liczbą uderzeń na minutę, zależy od masy dzwonu, konstrukcji jarzma i kąta wychylenia. Opracowane warunki techniczne pracy dzwonu podaje niemiecka norma DIN 4178. Norma określa wymagane parametry ruchu wahadłowego dzwonu w zależności od masy, rodzaju wykonania i jego emitowanego tonu. Wartości parametrów pracy napędów według tej normy podano w tabeli 2.
W przeszłości napęd dzwonów stanowiła siła mięśni ludzkich. Układ pociągowy wykonywany był indywidualnie dla każdego dzwonu przez miejscowych rzemieślników, według własnych pomysłów konstrukcyjnych. Historycznie stosowano też napęd nożny dzwonu, w którym dwie grupy osób naciskiem nóg na ramie dźwigni, ciężarem swego ciała powodowały ruch wahadłowy. Taki napęd nożny zastosowano dla dzwonu Tuba Dei w katedrze św. Jana w Toruniu. Napęd nożny stosowany był sporadycznie w okresie późnego średniowiecza i tylko do poruszania dużych dzwonów.
Rozwój napędu elektrycznego przyczynił się do zastosowania silnika elektrycznego w poruszaniu dzwonów. Od początku XX wieku powstało wiele mechanizmów przekształcających ruch obrotowy silnika elektrycznego na ruch wahadłowy dzwonu. Współcześnie stosowany jest napęd z rotacyjnym silnikiem elektrycznym, napęd z elektrycznym silnikiem liniowym oraz sporadycznie stosowany system ciągnącego solenoidu.
W tradycyjnym wykonaniu napędu dzwonu z silnikiem elektrycznym powstało wiele układów konstrukcyjnych, które ruch obrotowy przekształcały na ruch wahadłowy. W najprostszych wykonaniach ruch wahadłowy powstaje przez zmianę kierunku wirowania silnika elektrycznego. Sterowanie ruchem wahadłowym odbywa się przez wyłączniki krańcowe zainstalowane na konstrukcji zwieszenia dzwonu. W najprostszym wykonaniu na ułożyskowanym jarzmie dzwonu mocowano duże koło łańcuchowe. Pod konstrukcją koła łańcuchowego umieszczano silnik elektryczny z zabudowanym na wale małym kołem łańcuchowym. Oba koła opasuje napędowy łańcuch drabinkowy Galla. Stosunek różnicy średnic kół łańcuchowych stanowiła przekładnia napędu. Odpowiednio ustawione wyłączniki krańcowe, po zasterowaniu zmieniały kierunek wirowania silnika napędowego i ruchu wahadłowego dzwonu.
W innym rozwiązaniu moment napędowy silnika po zredukowaniu obrotów w przekładni był przenoszony układem korbowym na jarzmo dzwonu. Napęd ten posiada dużo wad, a przy zaniku napięcia zasilania dzwon był unieruchomiony.
Układy napędowe były udoskonalane i doczekały się wielu ciekawych rozwiązań. Skonstruowano też napęd dzwonu oparty na systemie pociągania siłą wytwarzaną przez siłownik elektromagnetyczny. Wytwarzana siła pociągowa poruszała cięgno oddziaływujące na dźwignię sprzężoną z jarzmem dzwonu. Powrót do równowagi dzwon wykonywał siłą grawitacji.
